Ελλάδα η χώρα... ποιου;

Να παρακολουθείς την Ελληνικά πολιτική σκηνή, κάνει καλό στη ψυχολογία. Σαν Κύπριος που μεγάλωσε με το "Δεν ξεχνώ" και κάποιο προσφυγικό κάστρο στα τετράδια του σχολείου είναι λογική η έλλειψη εθνικής αυτοεκτίμησης. Η σχολική ανάλυση του σωστού και του λάθους, με έκαναν κατά καιρούς να νοιώσω θύμα έναντι των Τούρκων θυτών. Σε κάποια φάση σχεδόν να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι πρόσφυγας. Ήταν τότε που αύξησαν τα επιδόματα. Φλυαρώ και δεν το θέλω. Λοιπόν, βλέπω τους καλαμαράες και εκτιμώ τους δικούς μας (ναι, ακόμα και την Αντιγόνη), βλέπω τον Πρετεντέρη και πίνω νερό στο όνομα του Καρεκλά.

Εδώ και κοντά μισό αιώνα έχουν δυο οικογένειες να τους κυβερνούν. Η μια τους έριξε στον εμφύλιο και η άλλη δεν κατάφερε να τον αποτρέψει. Αργότερα μάλιστα, κατά την 20ετή διακυβέρνηση της, πολλοί έβλεπαν τη δικτατορία με πιο καλό μάτι (κάτι σαν τη μάνα που ξυπνά το μωρό της μέσα στη νύχτα και εκείνη αρχίζει να τρέφει συμπάθεια για τη Μήδεια).

Είκοσι χρόνια λοιπόν οι Σοσιαλιστές (ρε κάτι σοσιαλιστές που υπάρχουν στον Ελληνικό χώρο) έκαναν την κομπίνα επιστήμη. Ο αντίλογος είναι προβλέψιμος και γραφικός. Φυσικά και έπιασαν μια διαλυμένη Ελλάδα και την έκαναν χώρα. Αν όμως δεν κατάφερναν να βελτιώσουν την μετεμφυλιακή Ελλάδα, τότε δεν θα ήταν απλά ανίκανοι αλλά καθυστερημένοι. Ήξεραν όμως να μιλούν οι πούστηδες. Ήταν σαν ένα φτωχό που έχει λέγειν και την πέφτει στη μεγαλογκόμενα. Μια χαρά περνούσε ο Έλληνας τότε. Με τη γκρίνια του, την κλάψα, τις τρείς κι εξήντα του, αλλά τουλάχιστον με μία κυβέρνηση με συνέπεια. Κομπίνες; Κομπίνες. Με τάκτ όμως. Θέλει τέχνη αγάπη μου.

Είκοσι χρόνια μετά αποφάσισαν ότι θέλουν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο εξότικ. Τη δουλειά του πρωθυπουργού την έδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ήταν καιρός να σταματήσει να βυζαίνει δηλαδή. Έκτοτε, κυκλοφορούν με ένα βάζο βαζελίνη. Πονάει βλέπεις. Ασφαλιστικό, ροζ dvd, φωτιές, ντόπες, τα χρέη των ολυμπιακών, οι εργασιακές σχέσεις.. διάλεξε, απ' όλα έχει το πανέρι.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να ευαισθητοποιήσω τον Κύπριο αναγνώστη. Την επόμενη φορά που θα δείς τον Δημήτρη ή τον Νίκο στον δρόμο, να τους φιλήσεις το χέρι. Την επόμενη φορά που θα δεις τον Περδίκη, ΜΗΝ τον μουντζώσεις. Αν δε, έχεις την τιμή να συναντήσεις την Αντιγόνη σε κάποιο εστιατόριο, να την κεράσεις ένα μπουκάλι ντον περνιόν από 'μένα. Αν δεις τον Ομήρου, πιθανότατα να μην τον προσέξεις άρα είμαστε καλυμμένοι. Αν δεις τον Μακάριο, κάτι είχε μέσα το ποτό σου.

Politicus